Á Heygum er ein av teimum seks gomlu býlingunum í Vestmanna.
Ein søgn sigur, at fólkið, sum fyrst hevði búð við ella í Kálgarðinum (Gálggarðinum), flutti niðan á Heygar, eftir at Gjógvará leyp á bústaðin hjá teimum.
Á Heygum var upprunaliga ein garður, Heygagarður, 18½ mørk, men í 1655 varð hann býttur í tvey. Niðristovufestið og Uppistovufestið (Skemman og Baðstovan). Báðir bøndurnir vórðu búgvandi á Heygum, men í 1930-árunum flutti Uppistovubóndin inn á Oyrheygg inni á Fjørð, og Niðristovubóndin flutti seinni inn á Leiti. Øll jørðin hjá teimum er millum Fossá og Heljareyga, men nýggi festarin í Niðristovu býr nú aftur á Heygum.
Á Heygum komu fleiri týdningarmiklir stovnar um næstseinasta aldarskiftið og úteftir, fyrst skúlin í 1880’unum, síðan telefonstøðin og posthúsið. Handlar og og bakarí vóru eisini á Heygum, fyrst Sápuhúsið, handil og bakarí (húsini hjá Áslu og Hans Friis), og seinni fór Sigurð Nielsen undir handilsvirki.
Fleiri smáar áir runnu og renna framvegis gjøgnum býlingin. Nevnast kunnu uttanífrá Drekkansáin, Frammi í Á og Geiláin, sum allar runnu í Myllánna umleið har, sum brúgvin í kirkjugøtuni av Heygum er. Mylláin rann so í sjógv undir Hólmsbakka beint niðan fyri núverandi bygdarráðshús. Geiláin rennur í dag beint omaneftir og kemur í sjógv í Neystavíkini, kanska hava teir veitt hana beint oman einaferð.
Nógv valafólk eru vaksin upp á Heygum. Tann kendasti av teimum man vera Ólavur Olsen, seinni á Heygum, bóndi í Uppistovu (1866–1923). Hann var framburðsmaður burturav, hevði ætlanir um burtur úr fossamegini at vinna ravmagn, sum umframt til ljós kundi nýtast í ídnaðarvirkjum av øllum møguligum slag, frystihús, snøris- og línuvirking, snikkara- og bygningsvirking – fiskavirking, ullarspinning, fjøðurreinsing o.m.a. Hann kom so langt við hesum ætlanunum, at hann fekk eina byrjan upp á byrgingina, sum skuldi temja vatnið í Fossá. Enn sæst henda byrgingarbyrjan í ánni oman fyri Brúðarheygg.
Men tað, sum hann helst er mest kendur fyri, er telefonin. Hann legði av sínum eintingum eina telefonlinju úr Vestmanna til Havnar um Kvívík, Oyrareingir og Sund (1905). Sjálvur hevði hann nr. 1, og tað hevur Uppistovubóndin enn sum endatal.
Men hetta var ikki alt. Hann setti bedingina á stovn í 1898, bygdi fyrst handil Úti á Bakka, síðan stórt handilsvirki inni í Heyganesi, átti fyrsta skip, sum kom til Vestmanna (1895), tað æt eisini Vestmanna, fekk seinni fleiri onnur skip, fyrsta trolara, sum kom til Føroya, átti hann eisini, var ein av upphavsmonnunum til Føroya Banka (Bank Nordik) og sat á tingi fyri Sjálvstýrisflokkin eitt skifti.
Annað, sum eisini eyðkendi Heygar í nýggjari tíð, er tónleikurin; í hesum sambandi kann nevnast tónleikabólkurin Vestmenn. Ein teirra var fjøllistamaðurin Martin Joensen, sum er heirðaður fyri síni stóru evni bæði sum listamaður og yrkjari.
Eitt, sum plagdi at vera á Heygum mánadag á føstugangi, var tunnusláing. Tað var eisini í summum av hinum býlingunum, men helt longst á á Heygum. Tá fór maður av húsi at sláa tunnu (onkrar konur hildu seg heldur ikki aftur).
Bátsvanlukkur hava eisini rakt Heygar. Í 1820 gekk ein heygabátur burtur við átta monnum úr 17 árum upp í 54. Festiarvingarnir bæði í Uppistovu og Niðristovu vóru teirra millum.
Í 1895 var ein heygabátur aftur fyri vanlukku. Teir róðu seg upp á ein flúr eystan fyri Saksun. Við vóru fýra menn, harav tríggir druknaðu.